τρελός

και παλ. τ. τρελλός, -ή, -ό, Ν

1. (ως επίθ. και ως ουσ.) φρενοβλαβής, παρανοϊκός, παράφρονας

2. ανόητος, απερίσκεπτος («τρελές σκέψεις»)

3. άτακτος, ο χωρίς πειθαρχία («τρελό κορίτσι»)

4. αυτός που επιθυμεί κάτι μανιωδώς («είμαι τρελός για σένα»)

5. το αρσ. ως ουσ. ο τρελός

(στο σκάκι) καθένα από τα δύο πιόνια που μετακινούνται μόνο διαγωνίως, αξιωματικός

6. παροιμ. α) «τρελός παπάς σέ βάφτισε» — λέγεται σε ανθρώπους που παραλογίζονται, που ανοηταίνουν

β) «τρελού κεφάλι δεν γερνά» — ο άνθρωπος που δεν έχει έγνοιες αισθάνεται πάντοτε εύθυμος και νεάζει.

επίρρ...

τρελά Ν

1. κατά τον τρόπο των τρελών

2. σε μεγάλο βαθμό, πέρα από κάθε όριο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Κατά μία άποψη, το επίθ. έχει προέλθει από το αρχ. επίθ. τρηρός «ελαφρός» (βλ. λ. τρήρων) με τροπή τού -η- σε -ε- πριν από υγρό σύμφωνο (πρβλ. σίδηρος: σίδερο) και ανομοιωτική τροπή τού δεύτερου -ρ- σε -λ-. Κατ' άλλη ωστόσο άποψη, το επίθ. θα μπορούσε να συνδεθεί με τα ανθρωπωνύμια Τρέλλος και Τρέλλων, που μαρτυρούνται στον μιμογράφο τού 5ου π.Χ. αιώνα Σώφρονα].